कथा : जीवन यात्रा

 लेखक : अनमोल बिष्ट   , कञ्चनपुर ( सुन्दर सुदूरपश्चिम )

      रेखा र रोशनो माया कक्षा ८ बाट सुरु भएको र पछि एउटै कलेजमा पढ्थे , कलेज जादा र घर आउँदा संगैँ आउन्थे। रेखा र रोशन बिस्तारै बिस्तारै ठुला हुदैँ गए, झन झन माया गाडा हुदै गयो ।

      एक दिनको कुरा हो , रेखा  बिरामी हुन्छे र बिहान कलेज जान रोशन चौतारीमा कुरी रहेको हुन्छ । रेखा नआए पछि उ एक्लै कलेज जान्छ । अर्को दिन पनि कलेज नआए पछि रोशन रेखाको घर जान्छ । घर भित्र  गएर यताउता हेर्छ कोहि थिएन्न । एउटा कोठाको ढोका खुला थियो । त्यस कोठा भित्र  रेखालाई बिरामी भएर सुतेको अबस्थामा देख्छ अनि छेउमा बस्दै...

रोशन : ओइ , मलाइ किन नभनेको सन्चो छैन भनेर हँ ।

रेखा : मैले त हजुर, स्कुल जानु भाकोहोला पछि भनुला सोचेको थे ।

रोशन ( रेखाको हात समाउँदै ) : अहिले कस्तो छ र आमाबुवा खैँ ??

रेेेखा ( मधुरो शोरमा ) : हजुर आउनु भो,  मन शान्त भो, आमा र बुवा जरुरी कामले बाहिर जानुभएको छ ।

  रेखा रोशनलाइ बिहानैदेखि भोकै छु भन्छिन र रोशन पसलबाट खाजा लिएर  खुवाउँछ.... रेखाको आँखाबाट आशु आउन्छ, रेशन आशु पुच्छदै ( सुरिलो सोरमा ) किन रोएकी लाटी ?? न रोऊ आराम गर म घर जान्छु धेरै अप्ठ्यारो भए पछि फोन गर्नु भनेर आफ्नो  घर तिर लाग्छ । छिमेकीले रेखाको आमाबुवालाइ रोशन आएको कुरा भन्छन् । रेखालाई घर मित्र बाट बाहिर आउन बन्द गरि दिन्छन् र आइन्दा त्यो केटो सँग देखे पछि नराम्रो होला भनेर चेतावनी दिएको  कुरा रोशन थाहाँ पाउन्छ । रेखा रोशनलाई सम्झेर धेरै रुने गर्थिन् । रेखाको घरमा उस्को बिहे गर्ने सल्लाह हुँदै थियो । त्यो कुरा रोशनले थाहा पाउन्छ र रेखाको घर गएर रेखाका बुवाआमा सँग " बिन्ति छ मेरी रेखालाई म बाट अलग न गर्नुस्  म उस्लाई धेरै माया गर्छु, उस्को आँखामा आशु आएको हेर्न सक्दैन । किन हजुरहरुले हाम्रो मायामा यस्तो गर्नु हुन्छ। म उस्लाई सधै खुसी राख्छु बिन्ति छ हाम्रो मायामा बाधा नबन्नुस् ।"

 रेखाले पनि आफ्नो बुवाआमालाई बिन्ती गर्छे । रेखा र रोशनका आमाबुवाले धेरै सोचे र एक आपसमा सल्लाह गरे अनि पहिले पढाइ गर अनि हामी पनि केही सोचौला भन्नू हुन्छ ।

     केही बर्ष पछि पढाइ सकिन्छ र दुइटै जागिरे हुन्छन् । रोशन र रेखाले नयाँ जिवन सुरु गर्ने सल्लाह गर्छन् र दुइटैका आमाबुवा मन्जुर हुन्छन्। बिहेको तयारी हुदै थियो, दुईटै परिवारमा खुसीको माहोल थियो । रेखा बिहेको समान लिएर बसमा यात्रा गर्दै थिन् अचान्क बस नदिमा खस्छ र रेखाको मृतु हुन्छ । यो कुरा सुने पछि रोशन एक पलको लागी पागल भए जस्तो हुन्छ । Hospital बाट लास घर लय्याए पछि रोशन आफ्नि हुने दुलहिको लास मन थामेर हेर्छ । मन त थाम्न सक्यो तर आखाबाट बग्ने आशु थाम्न गारो पर्यो। रोशन लास नजिक गएर रेखाको हात समाउदै रुदै भन्छ " यो दुनियाँमा मलाई एक्लै किन छोडेर गयौँ, मैले धेरै सपना देखेको थिए तिमी सँगै जिवन बिताएका तर यो भग्वानको लिला पनि बडा गजबको रहेछ, साचो माया गर्नेहरुको खुसी हेर्न नसक्ने । " 

    रोशनलाइ रेखाको यादले धेरै सताउन्थ्यो । एक रात रोशनको सपनिमा रेखा आउन्छिन्  " मलाई माफ गरी देउ रोशन मैले यो जुनिमा तिमीलाई साथ दिन सकेन, म अभागी रहेछु तिमी संग जिवन विताउन पाएन, अब तिमी नयाँ जिवनको सुरुवात गर, म तिम्रो साथमा छैन भनि नसोच्नु यो जुनि त यस्तै भो अर्को जुनिमा तिम्रो हुनेछु " भन्छिन् ।

 मरेर त शरिर पो जान्छ यादहरु त हुन्छन् । तैँ यादहरु उलाई सताई राख्छन् दिनरात । आमाबुबा आफ्नो छोराको दुखी भएको हेर्न सक्दैन् र नयाँ जिवनको सुरु गर्न भन्छन्  । रोशन धेरै प्रयास गर्छ र रेखाको माया र यादहरु झन झन  सताइ रहन्थे। जति भुल्न खोजे पनि रेखालाई भुल्न धेरै गारो हुदै गयो । कुनै केटीलाई देख्दा पनि रेखाको याद आउन्थ्यो । रोशनलाइ के गरु , कसो गरु हुन्थ्यो । रेखाका यादहरु कम हुन्छन् कि भनेर एक दिन रोशन आफ्नो सानो छदाको साथी रमेशको गाउँ जान्छ । गाउँमा पुग्नासाथ रमेश सँग भेट हुन्छ र रमाइलो गर्न तर्फ लाग्छन् । 

    अर्को दिन बेलुका घुम्न जादा एक अपरचित केटी स्कुटरमा आउदै थिइन् । ग्राबिल गरेको बाटो हुदै रोशन आफ्नै ध्यानमा हिड्दै थियो । स्कुटरले ढुङ्गा उल्छाएर रोशनको खुट्टामा लाग्छ र चोट लागेको थाहा पाए पछि केटि स्कुटरले धुलो उडाएर टाप पस्छे । 

         

          रमेशको गाउँमा उस्को साथीको बिहे थियो । रोशन र रमेश पनि जान्छन् । बिहेमा दुइटै दारु पिएर नसाको तालमा रमाउदै थिए । अचानक स्कुटरवालीलाइ त्यहाँ देखेर अचम्म पर्छ र रमेशलाई देखाउन्छ ।

रोशन : " ओइ , रमेश उता हेर्त । त्यो केटि त्यै आतंकवादी होइन ? जस्ले मेरो खुट्टामा चोट लगाएर भागेकी थि  । "

रमेश : " अ यार , तर आतंकवादी न भन , टेरोरिस्ट् भन टेरोरिस्ट् । यसको त पछाडि बम राखेर पट्काउँ पट्काउँ जस्तो लाग्दै छ । "

रोशन : " बेकार हो त्यस्तो गर्नु , बरु स्कुटर कता छ हेर । "     

     रमेश स्कुटरको हावा निकाल्दै गरेकोे केटीले देख्छिन् । केटि दगुरेर आउँछिन् , केटिलाई देखेपछि रमेश बिस्तारै उठ्छ । 

केटी : " को हौँ तिमीहरू ? किन मेरो स्कुटरको हावा निकालेको हँ ? "

रोशन : " ए , चुप आतंकवादी । अस्ति मेरो खुट्टा टुटेको भए के हुन्थ्यो । "

रमेश : " नो आतंकवादी , टेरोरिस्ट् यार टेरोरिस्ट् । अनुहार हेर्दा त हिरोईन भन्दा कम छैन तर दिमाग भने ४ पैसाको छैन ।"

केटी रिसले रमेशलाई हेर्छिन् र रमेश " मलाई के हेरीराकी उता हेर उता भनेर रोशन तिर इसारा गर्छ " । केटि रोशनलाई " सरी , म त्यो दिन अल्लि हतारमा थे । सो , म रोकिन , अहिले हजुरको खुट्टा कस्तो छ ? 

रोशन : " हिजो अस्ति जस्तो थियो त्यस्तै छ । पाँच औँला भएको । "

केटि रमेशलाइ : " आफ्नो साथीलाई सम्झाउ , अनि म सुनिता तिमी ? "

रमेश : " म रमेश अनि यो मेरो साथी , रोशन । सरी अहिले हामी अल्लि नशामा छै , साथीको बिहे पिउनु परि हाल्यो ।"  

रोशन " लेऊ , पैसा स्कुटरमा हावा भर्नु " भनेर रू.१०० दिन्छ ।

सुनिता " केहो यो भो , मेरो पनि गल्ती थियो , मेरो कारणले तिमीलाई चोट लागेको थियो । त्यसको उपचार खर्च र यो खर्च बराबर । " 

रमेश : " सुनिता , के हाम्री साथी बन्छै ? "

रोशन : " त यो केटीलाई साथीलाई साथी भन या जे भन्छस् भन । म त ! गए , आउने भए आ , नत्र तेरो इच्छा " भनेर बिहे हुन लागेको ठाउँ जान्छ ।

रमेश " ल ! सुनिता , म पनि जान्छु नत्र फेरी रिसाउन्छ " भनेर रोशन सँग जान्छ....

       बिहेको अर्को दिन , रोशन र रमेश कुरा गर्दै घर फर्कीदै थिए । 

रमेश : " हिजो राति बिहेमा हामीले गडबड गर्यौ यार , नशाको तालमा सुनिताको स्कुटरको हावा निकाल्यौ । सुनिताको कति मन दुखेको होला सोच्न । "

रोशन : " के रे के , त्यसको मन दुख्यो अनि मेरो चैँ खुट्टामा चोट लाग्दा दुखेन , हावा कुरा गर्छ यार । "

रोशन र रमेश कुरा गर्दै हिड्दै थिए । पछि पछि सुनिता स्कुटर लिएर आउदै थिइन् । पछाडिबाट सुनिता हर्न बजाउँछिन् । 

सुनिता " रमेश सहयोग गरन साथी हावा भर्न जादैै थे , कलि पर सम्म धकेल्नु न स्कुटरलाइ ।"

रमेश : " रोशन , जाऊ हिड् सहयोग गरैन सुनिता जी लाई ।"

रोशन : " जा जा तै गर सहयोग , म सहयोग गर्दैन । पापको फल भोक्न दे । " सुनिता रोशनलाइ हेर्दै थिन् । 

रोशन " के हेरी रा कि ? सिधा आफ्नो बाटो लाग् " भनेर सुनितालाइ भन्छ । त्यत्ति भन्दैमा सुनिता स्कुटर एक्लै लगेर जान्छिन्। रोशन रमेशाको धर पुगे पछि झोला प्याक गर्दै थियो । 

रमेश : " के भो किन झोला प्याक गर्दै छस् ?? "

रोशन " रेखा सँग घटेको घटना पूरा भन्छ र मैले अब अरु ठाउँ पनि जानू छ " भनेर यात्रा सुरु गर्छ ।

      रात पर्ने समय हुँदै थियो । बाटोमा रोधिघर देखेपछि आजको रात रमाइलो गरेर भोलि बिहानै यात्रा सुरु सोचेर रोधिघरमा र‍किन्छ । रोधिघरमा दोहरी खेल सुरु हुँदै थियो अच्चानक सुनितालाई त्याहा देखेर रोशन चकित पर्छ । एकतर्फ रोशन र अर्कोतर्फ सुनिता दोहोरी गाउदै थिइन् । दोहोरीमा सबै रमाएका थिए अच्नक सुनिताले दोहरीबाट प्रेम प्रस्ताव राखिन्छ त्यो सुनेर रोशन दोहरी छोडेर जान्छ । सुनिता त्यो दृश्य देखेर चकित परेकी थिइन् । रोशन रोधिघरबाट निकलेर होटलमा बस्छ । अर्को दिन बिहानै नास्ता गरेर फेरि यात्रा सुरु गर्छ ।

 हिजो रोधिघरमा सुनिताले प्रेम प्रस्ताव गरे पछि रोशनको मन एक्कासी टुक्राटुक्रा भएको थियो । दिउँसोको समय थियो । रोशन खाना खान होटलमा जान्छ र काउन्टरमा पैसा तिर्न जादा काउन्टरमा रेखाकी साथीलाई देख्छ ।

रोशन : " हजुर रेखाकी साथी निरुता होइनौं र ?"

निरुता : " अ, तर मैले हजुरलाई चिनेन नी ? "

रोशन ( आँखामा आँसु टिलमिलाउदै ) : " म रोशन , म सँग रेखाको बिहे हुने वाला थियो ।"

   निरुता काउन्टरमा अरुलाई राखेर रोशन सँग कुरा गर्न एकान्तमा जान्छिन् र रोशनलाई भन्छिन् " रेखाले बिहेको कुरा मलाई भने पछि म उसको घर गएकी थिए । उ धेरै खुुसी थि तर हामी जुन दिन बिहेको समान लिन गएका थियौं त्यो दिन घर फर्किदा बसमा केही गुन्डाहरु आएर पैसा माग्दै गर्दा रेखाले तिनीहरूको फोटो खिचेकी थिइन् । फोटो खिचेको थाहा पाए पछि रेखा सँग जबर्जस्ती गर्ने बेला एउटा दाजुले तिनीहरूलाई हप्पकाउदा तिनीहरूले प्यास्तुल निकालेर दाइलाइ गोली हान्दा गोली ड्राइभरलाई लागेकाले बस नदिमा खसेको थियो । मैले रेखालाइ बचाउन सकिन तर रेखाको मोबाइल म सँगै छ , त्यसमा तिनीहरूको फोटो छ । म धेरै डराएकी थिए त्यसैले यो कुरा गोप्य राखेकी थिए ।" भनेर मोबाइल र‍ोशनलाइ दिन्छिन् ।

     निरुताको कुरा सुनेपछि  रोशनका आँखामा आँसु र मन भरी रेखाको माया र सम्झना थियो । निरुता सँग बिदा मागेर फेरि यात्रा सुरु गर्छ ।

   चिसो हावा चलिरहेको थियो र सुन्दर दृश्य सँगै रोशन रेखाको यादमा डुवेर बाईकमा यात्रा गर्दै थियो । केही पर पुगे पछि रोशनको दुर्घटना हुन्छ । रोशनलाइ धेरै चोट लागेर छट्पटीदै थियो । एकछिन पछि एउटा बटुवाले रोशनलाई देखेपछि एम्बुलेन्स बोलाएर अस्पताल लगिन्छ । रोशनलाइ आजको दिन मेरो अंतिम दिन हो कि जस्तो लाग्न थाल्यो । रोशन " धेरै ठाउँ घुमे तर अझैसम्म तिम्रा यादहरु ताजा नै छन् । हामी बस्ने चौतारो आजकाल सुनसान भएको छ । मुना मरेपछि मदनले पाएका दुःख मैले पनि पाएको छु । यो दैबले हाम्रो भेट त गरायो तर साथ जिउन दिएन । कसेरी कटाउने यो जुनि तिमी बिना । सायद आज मेरो अंतिम दिन हो जस्तो लाग्दै छ, म मरे भने चाडै हाम्रो भेट हुन्छ होला । " भनेर रेखा सँग बिताएका दिनहरु सम्झिदा सम्झिदै बिहोस् हुन्छ । अस्पतालमा आफन्तहरू सबै आएका थिए । 

डाक्टर : "रोशनको टाउकोमा चोट लागेको हुनाले उ अहिले कोमा छ , होसमा आउन कति दिन , साल लाग्छ केही थाहा छैन ।" भन्नू हुन्छ ।

  यो कुरा रेखाका आमाबाबुले थाहा पाएपछि रोशनलाइ भेट्न आउनु हुन्छ । अस्पतालको माहोल सारै मर्मिक लाग्दो थियो ।

 रोशनको हेरचाह गर्न आमा आउनु हुन्थ्यो र सुनिता पनि राति राति घरबाट लुकेर अस्पताल पुगे पछि नर्सको भेषमा रातभरि रोशनको ख्याल राख्थिन् । 

    रातिको समय थियो बाहिर हावाहुरी र पानी पर्दै थियो । सुनिता अस्पताल जानको लागि घरबाट निक्लदै थिन्  र सुनितालाई आमाले देख्नु हुन्छ   र सुनितालाइ " छोरी , यति राति यस्तो डरलाग्दो मौसममा कता जान लागेकी " भनेर सोध्नुभयो । सुनिता डराउदै आमा सँग रोशनको हेरचाह गर्न अस्पताल जाँदै छु भन्छिन् । आमा सुनितालाई के तिमी रोशनलाइ माया गर्छौ भनेर सोध्नुभयो । सुनिता आमालाई हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराउँछिन् र " खै , आमा त्यति त ! मलाई पनि थाहा छैन तर रोशनलाई देख्दा मेरो मन आत्तिन्छ र रोशन मेरै मान्छे हो जस्तो लाग्छ " भन्छिन् । केही समय पछि मौसम शान्त हुन्छ र सुनिता अस्पताल जान्छिन् र त्यहाँ पुग्छिन । आमा सुति सकेकी थिइन्  र सुनिता रोशनको छेउमा बस्छिन् । रोशनको हात समातेर " हाम्रो  धैरै चोटि नजर जुध्यो तर खै तिमी कनि हासेनौ, हाम्रो धेरै चोटि भेट भयो तर खै तिमी किन बोल्दैनौ मलाई केही थाहा छैन । तिमीलाई पहिलो पल्ट तिम्रो साथी सँग रोडमा भेटोको थिए त्यस् पछि बिहेमा , रोधिघरमा अनि यता अस्पतालमा । खै किन हो , चिन्न त म तिमीलाइ खासै चिन्दैन , केबल यत्ति मात्र थाहा छ कि तिमी मेरो नजिक नहुदा मेरो मन छट्पटीन्छ । खै किन हो तिमी मेरो मन नजिकै मान्छे हो जस्तो लाग्छ " भन्छछिन् । एक छिन् पछि फेरि हावाहुरी , चट्याङ र पानी पर्न सुरु हुन्छ । 

    मध्य रातिको समय थियो । सुनिता रोशन सुतेको खाटमा टाउको राखेर सुतेकी थिइन् र आमा पनि गहिरो निद्रामा हुनुहुन्थ्यो । बाहिर मुसलधारे पानी परी रहेको थियो अचानक चट्याङ परेको ठुलो आबाज आउन्छ । सुनिता झस्किएर उठ्छिन् र पानी पिउन जान्छिन् । सुनिता फर्केर आउदा रेखा रेखा भनेको आबाज आउँछ र सुनिता दगुरेर रोशन भएको कोठामा जान्छिन् र रेशनले रेखा रेखा भनेर बोलाएको देख्नासाथ आमा र डाक्टरलाई बोलाउन्छिन् । डाक्टर " रेखा नाम गरेकी केटी को हुन ? उहाँलाई तुरुन्तै बोलाउनु पर्यो भन्नू हुन्छ । "  आमा मधुरो सोरमा रेखा यो दुनियाँमा छैन भन्नू हुन्छ । यो सुनेर सुनिता अचम्म पर्छिन् र आमालाई भन्छिन् " आमा , रेखा नाम गरेकी केटि को हुन , के म जान्न सक्छु ? "  आमा " रेखा र रोशन एकअर्कालाई धेरै माया गर्थे र तिनिहरुको बिहे हुने निधो भइसकेको थियो तर बस दुर्घटनामा रेखाको मृत्युु भएको थियो । " भनेर सबै कुरा सुनितालाई भन्नू हुन्छ । रेखा र रोशनको मर्मिक कथा सुनेर आँखाबाट आँसु खस्छ र फेरि रोशनले रेखा रेखा भनेको आबाज आउन्छ । डाक्टर हतार हतारमा रोशन भएको कोठामा जान्छन् ..।  

 डाक्टर कोठाबाट बाहिर आउनेबित्तिकै आमा " डाक्टर - डाक्टर , मेरो छोरो अहिले कस्तो छ ।" 

डाक्टर " माफ, गर्नुहोला हजुरको छोरालाई केही पनि याद छैन , सबै यादहरु दिमाग बाट मेटिएको छ । उसको दिमागमा मात्र रेखाका यादहरु छन्  " भन्नू हुन्छ । 

  सुनिता घर गएर रेखाको कोठामा रेखा र रोशनको प्रेम सम्बन्धित केही समान पाइन्छ कि भनेर खोज्छिन् र दराजबाट रेखाको डायरी पाउन्छिन् । त्यसमा रेखा र रोशन सँगै धुमेका ठाउँहरुको नाम थियो । सुनिता अस्पतालमा गएर डाक्टरलाई रोशनको पूरा जिम्मेवार लिएर रोशनलाई आफू सँग राख्ने कुरा भन्छिन् । डाक्टर " हुन्छ लग्नुस् तर रोशनको आमाबुबा सँग कुरा गर्नुस् उहाँले हुन्छ भनेपछि लगेर जानुस् " भन्नुहुन्छ । सुनिता रोशनको आमाबाबु सँग बिन्ती गर्छिन् र आमाबाबुले पनि छोरा नर्स सँगै भए पछि केहि याद आउँछ कि भनी सुनितालाई हुन्छ भन्नुभयो । सुनिताले रोशनलाई घर लगीन् । घरमा रेखाका आमाबुबाले रोशनलाई त्यो अवस्थामा देखेपछि.. 

बुबा " छोरी ,किन यसलाई यता ल्याएकी ? यसलाई तिमी कसेरी चिन्छौ ? " भनेर सुनितालाई सोध्नुभयो । 

सुनिता " बुबा , मैले रोशन र रेखा दिदिको बारेमा सबै कुरा थाहा पाइसकेकि छु । सायद रोशनको भाग्यमा दिदी थिइनन् होला तर खै मलाई के भो कुन्नि थाहै भएन रोशनलाई देखा यस्तो लग्छ कि उ सँग मेरो धेरै पुरानो साइनो छ । खै किन हो पहिलो भेट्मै उ सँग माया बस्यो त्यसैले रोशनको ख्याल र हेरचाह गर्नको लागि मैले यता ल्याएकी । सुनिता रोशनलाई रेखा बस्ने कोठामा लग्छिन् र कोठाको भित्तामा टासेका रेखाका फोटोहरु थिएनन् । सुनिता र‍ोशनलाई नुहाउन बाथरुम देखाउँछिन् र रोशनलाई " तिमी नुहाउ अनि खाना खानु पर्छ " भन्छिन् । रोशन नुहाएर खाना खाइसकेर कोठा जान्छ र दराज खोल्दा रेखाका तस्बिरहरू देखे पछि रेखाका यादहरु दिमागमा आउँछन् । रोशन आत्तिएर चिच्याउन थाल्छ । सुनिताले रोशन चिच्याएको सुने पछि आत्तिदै दगुरेर रोशनको कोठामा जान्छिन् र रोशनलाई शान्त पार्छिन् । 

  रोशन सुतेको थियो , आमाबुबा रोशनको लागि खीर बनाएर ल्याएका थिए । सुनितालाई रेखाको परिवार सँग देखेपछि अच्चम पर्छन् र रेखाका आमाबुबा सँग सुनिता हजुरकी को हुन् भनेर सोध्नुभयो । 

रेखाका बुवा " सुनिता मेरो साथी , हरिशकी छोरी हो । आजकाल यतै हामी सँगै बस्छिन्  । " भन्नुहुन्छ । एक छिन् पछि आमाले रोशनलाई अफ्नै हातले खिर खुवाउनु हुन्छ र  उहाँ घर फर्केपछि सुनिता रोशनलाई हेर्न कोठामा जान्छिन् त्यहाँ पुग्दा रोशन भित्तामा रेखाको तस्बिर लगाउदै गरेको देख्छिन् र रोशनलाई " यो केटीलाई तिमी चिन्छौ" भनेर सोध्छिन् । 

 रोशन " खै , थाहा छैन तर कहि कतै देखे जस्तो लाग्छ । "

सुनिता " के हो , तिमी उ मनपरी जस्तो लाग्यो मलाई त , सेटिङ्ग मिलाइ दिऊ , म यसलाई चिन्छु ।"

रोशन " सक्छौ भने मिलाउन त । "

सुनिता " ल ल हुन्छ , अहिले म आफ्नो कोठामा जान्छु भोलि जाऊला भेट्नलाई " भन्छिन् र आफ्नो कोठामा जान्छिन् ।

   सुनिता आफ्नो कोठामा गएर रेखाको डायरी  खोल्छिन् अनि रेखा र रोशनले घुमेको एउटा ठाउँमा रोशनलाई लग्ने निधो गर्छिन् । अर्कोदिन सुनिता र रोशन बाईकमा कुरा गर्दै जान्छन् ।

सुनिता : " जिन्दगीमा पहिलोपल्ट केटा सँग बाईकमा बसेको , त्यो पनि तिमी सँग "

रोशन : " भो भो म माथि मन्तर हान्नु बेकार हो केहि काम गर्दैन । त्यो भन्दा राम्रो यात्राको आन्नद लेउ " 

सुनिताले रोशनलाई आफ्नो दिलमा सजाई सकेकी थिइन् । रोशनको काधमा हात रख्न खोज्दै थिइन् अचानक रोडमा कुकुर आउँछ र रोशन झ्याप ब्रेक लगाउँछ । सुनिता पछाडिबाट रोशनलाई अंगालो हाल्छिन् र उल्टै केही थाहा नपाए झै रोशनलाई " अल्लि राम्रोसँग चलाउन आउदैन खैँ छोड्नु म चलाउँछु , राम्री केटी पछाडि बसेपछि जो पनि यस्तै गर्छ " भन्छिन् । रोशन सुनितालाई बाईक चलाउन दिन्छ र आफू पछाडि बस्छ । चारैतर्फबाट खुल्ला आकाशको तल , धर्तीको माथि दुबै यात्रा गर्दै थिए , रोशन फोटोमा देखेकी केटीलाई भट्नको लागि आत्तिएको थियो  ।  केही पर पुगेपछि रोशनलाई त्यो ठाउँमा पहिले पनि आएको जस्तो लाग्न थाल्यो । सुनिता सँग नजिकैको पसलमा रोकनु भन्छ ।  त्यहाँ खाना खान्छन् र सुनिता साउनीलाई यहाँ  कतै मन्दिर छ दिदी भनेर सोध्छिन् । साउनीले यहाँबाट अल्लि पर पुरानो मंदिर छ भने पछि रोशन र सुनिता त्यहाँ जान्छन् ।

रोशन : " तिमीले यहाँ धुम्न ल्याएकी हौ कि ,त्यो केटीलाई भेट्न "

सुनिता : " रोक्नु न ! कति हतार गरेको पहिले त्यहाँ पुग्न त देऊ अनि आफै थाहा पाउनछै "

त्यहाँ पुगेपछि रोशन : " यो ठाउँमा म पहिले पनि आइसकेको जस्तो लाग्यो " 

सुनिता : " अ सायद पहिले आफ्नी प्रेमीका सँग आएको होलाऊ "

सुनिताले भनेको रोशनले सुने पछि उ एकछिन् उदास भयो र एक्लै मन्दिरको चारैतिर घुमेर आउदै थियो । रोशनको नजर ढुङ्गामा पर्छ , त्यो देखेपछि रोशनलाई रेखा सँगै त्या बसेका दिनहरुको झल्को आउँछ । रोशन चकित पर्छ र जुन केटीलाई म भेट्न आएको त्यैँ केटीको मलाई झल्को आउदै छ भनेर सुनितालाई भन्छ । 

सुनिता : " ए होर , अब हामी सँग धेरै समय छैन , घर पुग्दा रात पर्छ नत्र अब घर फर्किए राम्रो होला कि "

रोशन (निरास हुँदै ) : " हुन्छ  "

      घर पुग्ने बित्तिकै कोठामा जान्छ र रेखाको तस्बिर तर्फ हेर्दाहेर्दै आँखामा आँसु आउँछ ।

 बिस्तारै बिस्तारै रोशनको मानसिक स्थितिमा सुधार र पुराना यादहरु स्मरण हुँदै थिए । सुनिता रोशनलाई फेरि एकपटक जाँच गर्न अस्पताल लग्दैथिन् । रोडमा ट्राफिक जाम थियो , रोशनको नजर wanted लेखेको पोस्टरमा पर्छ र पोस्टर नजिक जान्छ । त्यस पोस्टरमा छापिएको फोटो देखेपछि रोशनलाई निरुताले दिएको मोबाइल र उनिले भनेका कुराको स्मरण हुन्छ । रोशन सुनितालाई घर जाऊ भो अब अस्पताल नजाने भन्छ । सुनिता होइन, होइन आज जानै पर्छ भन्छिन् । रोशन सुनितालाई तिमी जानेभए जाऊ तर म घर फर्कन्छु भन्छ अनि सुनिता बाध्य भएर घर फर्कीन्छिन् । घर पुगेर रोशन आफ्नो झोलामा निरुताले दिएको मोबाइल खोज्छ तर नपाए पछि घरमा फोन गरेर सोध्छ त्या पनि छैन भनेपछि रेखाका आमाबुबालाई सोध्छ तर उहाँले पनि छैन भनेपछि रोशनको आश टुट्यो । सुनिता रोशनको अगाडि गएर रोशनलाई के भो बाबुराजा आज त  नुन खाएको कुखुरा जस्तै गरि झोक्राएको छै भन्दै अनेक नाटक गरेर जिस्काउदै थिईन् । रोशन जुरुक्क उठ्छ र सुनिताको आगाडि जान्छ र रिसाएको बाधको जस्तै गरेर सुनिताको आँखामा आँखा जुदाउन्छ । सुनिता बिस्तारै बिस्तारै पछाडि सर्दै थिइन् , रोशन बिस्तारै बिस्तारै अगाडि सर्दै थियोे ।सुनिता आत्तिदै तिमिले हिजोबाट खोजेको समान यौ हो नि भनेर मोबाइल रोशनलाई दिन्छे । रोशन मोबाइल समात्छ र सुनिताको जाला समात्छ र रोशन मुुसुक्क मुस्कान दिन्छ र सुनिता पनि मुस्कुराउदै थिइन् ,

 रोशन : ( हास्दै ) जालमा फसीस् केटि , यो मोबाइल तिमी संग कसेरी आयो हँ ?

सुनिता : अस्पतालमा पाएको तर

रोशन : के तर ? राखेको मोबाइल पाए रे ! 

सुनिता : मलाई तिम्रो हो भनेर थाहा थियो । तिमिलाई होस् आए पछि दिन्छु भनी सोचेको थिए  ‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍तर मलाई यादै भएन मोबाइलको ।

रोशन बिचारी, याद भएन हैँ भनेर सुनितालाई जिस्काउँदै थियो । सुनिता रिसाउदै जाँदै थिइन् । रोशन सुनितालाई " ओई ! मोबाइल चोर , तिमीलाई धेरै धेरै  धन्यवाद है" भन्छ र सुनिता  मुस्कुराउदै बाहिर जान्छिन् ...... 

हिजो पोस्टरमा फोटो देखेको मान्छे  प्रहरीको हिरासतमा भएको समाचार टेलिभिजनमा देख्छ र रोशन उस्लाई भेट्न पुलिस स्टेसन जान्छ । पुलिसले रोशनलाई भेट्ने अनुमति दिएपछि..

 

रोशन : " तैंले गर्दा मेरी रेखाको मृत्यु भयो किन तैंले त्यस्तो गरेको हँ, तेरो उसले के नैँ बिगारेको थ्यो र ? "

सुरेन्द्र : " मेरो अगाडि चर्को सोरमा नबोल । तलाई के लाग्दै छ, मलाई इनि पुलिसहरुले समातेर यता ल्याएको , यो त मेरो लागि रेस्ट रुम जस्तो हो । चाहेको बेलामा यता आउँछु जान्छु । "

रोशन : " म यता तेरो परिचय लिन आएको होइन बुझिस् । मलाई यत्ति भन कि तैले रेखाको ज्यान किन लिइस् । उ मर्ने बेला अस्पतालमा कति तड्पेकी होली, तलाई उसको आँसुको पाप लाग्छ ।"

सुरेन्द्र : " पापको कुरा नगर् , बाधले जंगलमा सिकार गर्छ । सोच यदि पाप कै डरले सिकार गर्न छोडेपछि के हाल होला ? "

रोशन : " धेरै आफुलाई बाध नसोच " भ्यागुतोले आफ्नो टरटर आवाजलाई नियन्त्रण गर्न नसकेको कारणले उसले आफ्नै विनाशको लागि सर्पलाई निमन्त्रणा गर्छ । अब तेरो बाध होइन भ्यागुतो हुने बेला नजिकै आउदै छ ।" भनेर त्यहाँबाट निस्कन्छ र आफ्नो घर जान्छ ।

बिहान आमा नास्ता पकाउनु थिए र रोशन सुतेको थियोे । आमा " बाबू ९ बजि सक्यो उठ्ने होइनस् ।" 

रोशन " ह्या आमा कति झुट बोल्नु हुन्छ हजुर , भर्खर त ७ बजेको छ । सुत्नु दिनुस् न ! " एक छिन् पछि सुनिता आइ पुग्छिन् र आमालाई रोशन कता छ भनेर सोध्छिन् ।

आमा " सुतेकै छ , उठ् भनेको उठ्दा नि उठ्दैन भने । " सुनिता रोशनको कोठामा गएर यति अल्छि त ! दुनियाँमा कोहि न होलान् । छिटो उठ अनि बजार जानू छ भन्छिन्  । सुनिताको नजर भित्तामा टासिंएको रोशनको बच्चा हुदाको नाङ्गो फोटोमा जान्छ " यो तिम्रो फोटो हो , छि लाज नभएको " भनेर बाहिर निक्ल छिन् । एक छिन् पछि कपडा लगाएर चट्ट भएर  रोशन आउदै थियो । सुनिता " आमा रोशन त सानोमा हिरो रहेछ हैँ " भनेर जिस्काउदैँ थिइन् । आमाले " छोरो मेरो हो नि , अनि हुन्न हिरो " भनेको सुने पछि हास्दै थिइन् । रोशन सुनितालाई रिसले घुरे पछि सुनिता बाध्य भएर हासो रोक्छिन् । 

रोशन र सुनिताको मित्रता थाहै नहुने गरि प्रेममा परिवर्तन हुँदै थियो । सुनितामा उ आफ्नी रेखालाई देख्थ्यो तर रेखाका याद र भावनाहरुले सुनिता र रोशनको बिचमा दुरी कायम गरेको थियोे । एकछिन पछि सुनिता आमालाई हजुरको छोरालाई मेरो बोडिगाड् बनाएर बजार लग्छु हैँ आमा भन्छिन् ।

आमा ( मुसुक्क मुस्कुराउदै) " लगलग आजको लागि मात्र किन ? सधैको लागि भएनि हुन्छ । बिहेको कुरा गरे पछि बोल्दा नि बोल्दैन " ।

   रोशन र सुनिता कुरा गर्दै बजार पुगे र त्यहाँ सुनिता तरकारी किन्दै थिन् अचानक सुरेन्द्रका केटाहरु आएर रोशन सँग लफडा गर्न थाले । रोशन र तिनिहरु बिच झगडा हुन पुग्छ । रोशनलाई हल्का चोट लागेको हुनाले मेडिकल जान्छन् र सुनितालाई घर सम्म छोडेर रोशन आफ्नो घर फर्कीदै थियोे । पर बाट एउटा गाडी आएर रोशनको छेउमा रोकिन्छ । गाडिबाट सुरेन्द्र बाहिर निस्केेको देखेर रोशन दङ्ग पर्छ ।

सुरेन्द्र " के भो , होस् उड्यो नि तेरो मलाई यता देखेर । मेरो केटाहरुलाई कुटेर खुब तलाई हिरो वाला फिलिङ आउदै होला । चाहे भने तलाई अहिले नैँ मार्न सक्छु तर साला सिकार गरेको मज्जा तड्पाएर मारे पछि आउँछ । अहिले त राम्रो सँग घर जा ।"

रोशन अनमलमा परेको थियो । के गर्ने , कसो गर्ने भनी सोच्नै गारो भएको थियो । सुरेन्द्र घर पुगेपछि आफ्ना केटाहरुलाई रोशन र सुनिताको बारेमा थप जानकारी पत्ता लगाउन पठाउन्छ । सुरेन्द्र केही दिन पछि रोशन र रेखाको बारेमा सबै कुरा थाहा पाउँछ र सुरेन्द्रको रिस दयामा परिवर्तन हुन्छ । अनि आफ्ना केटाहरूलाई रोशनको सुरक्षाको जिम्मेवारी दिइन्छ । सुरेन्द्रका केटाहरु अचम्म परेर सुरेन्द्रलाई " त्यसलाई मार्न छोडेर सुरक्षा किन ? " भनेर सोध्छन् ।

सुरेन्द्र दुखी हुदै भन्छ " मेरो एक भाइ थियोे । उ पनि एक केटीलाई असाध्यै माया गर्थ्यो तर दैबको लिला अचानक केटीको अर्को केटा सँग बिहे भयो । अनि मेरो भाइ दिन रात त्यसकै यादमा तड्पि रहन्थ्यो, कहिले एक्लै कोठा भित्र पागल जस्तै आफै हास्थ्यो र रुनथ्यो पनि , कहिले नसा गरेर राति घर आउन्थ्यो । मैले उसलाई धेरै सम्झाए, बुझाए तर अंतिममा कुनै फाइदा भएन । मलाई एक्लै छोडेर गयो यो संसार बाट ।"   यो कुरा सुनेर सबैका आँखा रसाए र सुरेन्द्रलाई हजुर चिन्ता नलिनुस् रोशनलाई केही हुन्न भनेर हौसला दिए ।

  रोशन र सुनिता साथीको जन्मदिनको पार्टीमा गएका थिए । सुनितालाई घरबाट फोन गरेर छिटो घर आ भन्दै थिए । 

सुनिता " रोशन घरबाट बुवाले फोन गरेर चाडो घर आउ भन्दै छन् , म घर जान्छु है तिमी पछि राम्रो सँग जानू घर " भनेर घर जान्छे ।  

अरु दिन सुनिता म बिना एक्लै घर जान्थीन तर आज एक्लै किन गई भनेर सोच्दै थियो अचानक सुरेन्द्रका ५ केटाहरु त्यहाँ आउँछन् र रोशनलाई देख्छन् । 

रोशनको नजिक गएर " किन यति रक्सी पिएको तलाई आफ्नो जीवनको माया छैन् , कि रेखाको यादमा आएर पिएको , हिड सुरेन्द्र दादाको घर जाऊ " भन्छन् । रेखाको नाम सुने पछि रोशनलाई रिस आउँछ र फेरि हातपात हुन थाल्छ । झगडा भइरहेको खबर पाउनासाथ सुरेन्द्र त्यहाँ पुग्छ ।

 सुरेन्द्र " वोई, साले यिनीहरूलाई लाई कुटेर के पाउँछस् , तेरी रेखाको त्यो बस दुर्घटना पछि के भयो जान्न चहादैनस् , जान्न चहान्छस् भने जा रेखाको बुवा र सुनिताको बुवालाई सोध । "

त्यत्ति सुनेपछि भोलि पल्ट रोशन सुनितालाई फोन गरेर तिमी सँग एक जरुरी कुरा भन्नु  छ छिटो यता आऊ नत्र भोलि देखि हाम्रो भेट नहुन सक्छ  भनेेेर आफ्नो घर बोलाउन्छ  र सुनिता के भयो भनेर आत्तिदै आउन्छिन । 

मैले सुनिताको अपहरण गरेको छु भनेर सुनिताको बुवा र रेखाको बुवालाई बोलाउन्छ । रेखाको बुवा र रोशनको बुवा त्यहाँ आइपुग्छन्  र

हरिश ( सुनिताको बुवा ) : मेरी छोरी कता छे ? यो सब तमाशा किन हँ ?

रोशन : यो तमसा होइन अंकल हजुरलाई रेखाको बारेमा थाहा छ रे ? बिन्ति छ सत्य कुरा के हो भन्दिनुस ।। 

रेखाको बुवा ( दुखी हुदै )  : छोरा रेखालाई अस्पतालमा पुगाउदा उस्को अंतिम सास मात्र बाकी थियो , उसले मर्दा पनि रोशन कता छ भन्दै थी ।

हरिश ( सुनिताको बुवा ) : मेरी छोरी सुनिताको मुटुमा प्वाल परेको थियो र उ पनि अंतिम सास फेर्दै थी ।  म डाक्टरसँग कुरा गरेर आउदै थिए र उहाँहरू रुदैगरेको देखे । मलाई किन हो किन अल्ली नराम्रो लाग्न थाल्यो । म छोरी ‍भएको कोठामा गए ,एकछिन पछि नर्स बहिनी आएर " हजुर कि छोरी बाच्न सक्छे , रेखा र सुनिताको सबै मेडिकल रिपोर्ट मिल्छ यदि उसको मुटु ट्रान्सफर गरे पछि 80% बच्ने सम्भावना छ " भनिन् । अनि मैले उहाँ सँग कुरा गरे , उहाँले हुन्छ भने पछि सुनिताको ज्यान बाचेको । 

रेखाको बुवा : रेखालाई होस आउदा उ डराएर मेरो बाच्ने ईच्छा छ र रोशन सँगै जीवन बिताउने ईच्छा छ भन्ने गर्थी । रेखाको अबस्था धेरै गम्भीर हुन पुग्यो अनि रेखाको मुटु ट्रान्सफर गरेपछि सुनिताले नयाँ जीवन पाईन् । सुनिता मेरो सामु आउदाा मेरी छोरी आए जस्तै लाग्छ ।

सुनिता लुकेर सबै कुरा सुन्दै थिइन् । 

रोशन ( रिसमा ) :" हजुरहरुले म सँग यति ठुलो कुरा लुकाउनु भयो । "

हरिश ( सुनिताको बुवा ) : यो कुरा सुनितालाई पनि थाहा छैन ।

सुनिता रुदै  र आँसु पुच्छदै आउँछिन् । 

सुनिता : " हजुरले मलाई पनि भन्नुभएन किन ?" 

रोशन केही नबोली त्यहाँबाट जादै थियो । सुनिता " ए साले रोक , मलाई छोडेर कता जान लाग्या हँ ।"

रोशन " मलाई माफ गर, रेखाको ठाउँमा तिमीलाई राख्न सक्दिन ।       

     रेखाको बुवा " त्यस्तो न भन छोरा । रेखा नभए नि रेखाको र सुनिताको मुटु एउटै हो । सुनिता पनि तलाई रेखा जस्तै माया गर्छे । त अस्पतालमा हुदा राति लुकिलुकि नक्कली नर्सको भेसमा तेरो हेरचाह गर्न जान्थी । तेरो लागि कति रात त उ नसुति तेरो ख्याल राखी ।

रोशन : रेखा सँग बिताएका यादहरु र सुनितासँग बिताएका दिनहरु सोच्छ । ( सबै याद र सुनिता सँग बताएका पलहरुमा रेखाको आवास थियो । )

हरिश : शरीर सुनिताको भए नि मन-मुटु त रेखाको हो । 

सुनिता : " मलाई अरु केही थाहा छैन जसरी हुन्छ , जे हुन्छ मलाई रोशन चाहिन्छ बुवा ।"

रोशन : जबर्जस्ति लगाएको माया के फाइदा । बरु रेखाको यादमा नै भएनि बाच्छु म ।

सुनिता ( रेखा जस्तै गरि ) " जा जा रामदास बन् , गएर जंगलमा बस फर्केर नआउनु ।  साले तलाई माया गर्नु भन्दा माया नगरेको भए हुन्थ्यो "

रोशनलाई के गरम के गरम हुन्छ । सुनितालाई अंगालोमा बेस्सरी बाधेर रुन्छ । सुनिता खुसी थिइ र केही दिन पछि घरजम् गर्छन् ।। 

👏🙏👏 .............. समाप्त ...........  👏🙏👏

Please Subscribe My YouTube channel

यस्तै मनछुने कथा, लेख, गजल, मुक्तक पढ्नको लागि हाम्रो पेज like गर्नुहोला ।। कृपया यो कथालाई सक्दो सेयर गर्नु होला ..